Sztuka fugi Johanna Sebastiana Bacha, jego opus magnum, stawia przed odbiorcami i wykonawcami ogromne wymagania. Prowokuje też do powtarzania aktualnego ciągle pytania: czym jest tak naprawdę ten zbiór? Pracą teoretyczną, obrazującą potencjał sztuki kontrapunktu, czy też żywym dziełem sztuki, w którym da się odnaleźć emocje i które da się normalnie „odczuwać”? Twórca nie sprecyzował składu, na jakim dzieło ma być wykonane, dlatego też zwolennicy podejścia „teoretycznego” uznają, że to wskazówka, aby Die Kunst der Fuge uznać za taki właśnie dźwiękowy traktat, bardziej dzieło nauki niż sztuki. Wykonawcy z kolei grają zbiór w wersji na fortepian, klawesyn, organy, kwartet smyczkowy i orkiestrę, doszukując się ciągle nowych brzmień i nowych możliwości interpretacyjnych. Takich możliwości zechciał również doszukać się znakomity Ottavio Dantone wespół ze swoim zespołem Accademia Bizantina. Dla tego artysty Sztuka fugi jest syntezą tych dwóch podejść, dziełem w którym nie można zignorować ani struktury ani kryjących się w niej emocji. Zbiór jest tu wykonywany w kameralnym składzie: mamy tu klawesyn, organy i kwartet smyczkowy.
Zespół brzmi bardzo ładnie pod względem barwy brzmienia. Muzycy grają, oczywiście, na kopiach starych instrumentów, co nadaje brzmieniu charakterystyczną jasność i lekkość. Pomimo tego trzeba ostrzec wszystkich, którzy zechcą sięgnąć po tę płytę – to duże wyzwanie. Osobiście, pomimo deklaracji Dantone, nadal odbieram to dzieło jako taką właśnie brzmiącą matematykę, bardziej spekulację w rodzaju ortodoksyjnego dodekanfonizmu czy renesansowych sztuczek flamandzkich. To bardziej rzecz, która zaimponuje niż poruszy, i to nawet pomimo tego, że Dantone i jego zespół dali tu z siebie wszystko. Jeśli nie przeszkadza Ci to i chcesz po prostu usiąść i odpłynąć w rejony abstrakcji dostępne w muzyce tylko lipskiemu kantorowi – to idealna płyta dla Ciebie.
Johann Sebastian Bach
Die Kunst der Fuge BWV 1080
Accademia Bizantina
Ottavio Dantone – klawesyn, kierownictwo artystyczne
Alessandro Tampieri – I skrzypce
Ana Liz Ojeda – II skrzypce
Diego Mecca – altówka
Mauro Valli – wiolonczela
Stefano Demicheli – organy
Decca Classics