Po przerwie otrzymaliśmy V Symfonię cis-moll Gustava Mahlera. Był to chyba powód dla którego koncert był trochę rozczarowujący. Uwertura Paderewskiego trwała 10 minut, Koncert Berga 30 minut, a Piąta – 75 minut. Cały koncert rozpoczął się o 19:30, a zakończył kilkanaście minut po 22. Był zwyczajnie za długi, a orkiestra, będąca sprawnym, ale przecież nie pierwszoligowym zespołem, zaczęła tracić koncentrację. Robertson robił co mógł, aby tę długą opowieść uczynić możliwie najbardziej spójną. Bywały momenty kiedy mu się to udawało. Ładnie i szybko płynęło Adagietto, poszczególne części również miały swoje dobre momenty, rzecz jednak w tym, że za często narracja stawała się sztywna i mało potoczysta, co dawało się odczuć zwłaszcza w kulminacjach. Brzmiały one momentami wręcz kwadratowo. Również balans pomiędzy grupami instrumentów był momentami dziwny. Nie było tam momentów prawdziwie cichych. Nawet te najcichsze fragmenty brzmiały dziwnie głośno. Czy jest to kwestia przyzwyczajeń zespołu, czy też braku wyczucia akustyki sali Filharmonii Narodowej – trudno mi orzec. Dość powiedzieć, że tak potraktowany Mahler prędko stał się dość monotonny, a moje myśli zaczęły dość szybko dryfować w stronę różnokolorowych migdałów. Ostatnia kulminacja była jednak głośna, publiczność więc nie podzieliła mojego sceptycyzmu i zgotowała wykonawcom gorącą owację na stojąco. Ci odpowiedzieli brawurowym wykonaniem Uwertury do Kandyda Bernsteina. Byli wyluzowani, a zagrali to dzieło z pazurem i wielką energią, co było o tyle zadziwiające, że w Piątej Mahlera miało się wrażenie, że gonią już ostatkiem sił.

Orkiestra dość dobra, sprawna, ale program zaproponowany warszawskiej publiczności za bardzo jednak kojarzył się z kondycyjnym porywaniem się z batutą na słońce, stąd też niedosyt wrażeń.